Χρήστος Μήτσης chmitsis@athinorama.gr
Πρωταθλητής κολύμβησης και κάτοχος πανελληνίων ρεκόρ, σκηνοθέτης βραβευμένων μικρού μήκους ταινιών («0+», «See no Evil») και τηλεοπτικών επεισοδίων («Η 10η Εντολή»), ο Άρης Μπαφαλούκας επιχειρεί με την «Άπνοια» την πρώτη του βουτιά στα βαθιά. Βγαίνει στην επιφάνεια με διεθνείς φεστιβαλικές συμμετοχές και δύο βραβεία στη Θεσσαλονίκη. Αναμένοντας το σημερινό ραντεβού της ταινίας του με το κοινό, μιλάει για την εμπειρία του στον Χρήστο Μήτση.
Στα 12 σου ήσουν ρέκορντμαν και πρωταθλητής Ελλάδας σε πολλά στιλ κολύμβησης. Πώς, 13 χρόνια αργότερα, αποφάσισες να αφοσιωθείς στο σινεμά;
Άρχισα το κολύμπι στα 4 μου, στα 10 μου είχα ένα εξοντωτικό καθημερινό πρόγραμμα, οπότε στα 16 μου ήμουν πια κουρασμένος. Όταν έφτασα στα 20 και είχα περάσει στα ΤΕΦΑΑ, ό,τι ήταν να πάρω από την κολύμβηση το είχα πάρει, και τότε σταμάτησα. Νωρίτερα είχα ήδη αποφασίσει να μη βαδίσω στο δρόμο που πιθανόν να με έκανε ανταγωνιστικό σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, αλλά να ακολουθήσω αυτό που με εξέφραζε περισσότερο. Από μικρός έπαιζα κιθάρα, ζωγράφιζα, μα πιο πολύ απ? όλα μου άρεσε να βλέπω σινεμά. Τέλειωσα λοιπόν τη σχολή Σταυράκου και στη συνέχεια πήγα δυο χρόνια στην Αγγλία για επιπλέον κινηματογραφικές σπουδές. Το σινεμά, πάντως, το έμαθα εδώ κι όχι εκεί?
Η ιστορία σου μοιάζει πολύ με αυτήν του Δημήτρη, του ήρωα κολυμβητή της «Άπνοιας», ο οποίος βλέπει τη σχέση του με μια γυναίκα να αλλάζει την αυστηρά προγραμματισμένη ζωή του.
Μόνο η βασική ιδέα, αυτή του κολυμβητή και της άπνοιας, ήταν δική μου. Το σενάριο έγραψε ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Γιάννης Τσίρος, με τον οποίο συζητήσαμε πολύ αρχικά, αλλά η σεναριακή διαδρομή είναι όλη δική του. Έμεινα πιστός στο πρώτο υλικό και πολλά δικά μου πράγματα προσπάθησα να τα περάσω μέσα από την εικόνα.
Έχει ενδιαφέρον το ότι όλοι οι χαρακτήρες δεν είναι ξεκάθαρα θετικοί ή αρνητικοί. Αυτός του Καραμίχου, για παράδειγμα, ηγέτη των ακτιβιστών, έχει πολλές σκοτεινές και αντιφατικές πτυχές.
Αν και εντελώς διαφορετικός άνθρωπος, μοιάζει πολύ με τον Δημήτρη στο πόσο μονοδιάστατα, εμμονοληπτικά βλέπει τη δράση του. Η οποία είναι μια αξιοθαύμαστη, ηρωική στάση φυσικά. Η ταινία, από τον πρωταθλητισμό έως τον ακτιβισμό, μιλάει για κάθε είδους προσωπικό εγκλωβισμό και κοινωνικό καταναγκασμό. Ακόμα και η Έλσα ετοιμάζεται να ακολουθήσει το δρόμο του οδοντιάτρου πατέρα της, αν και τα πραγματικά της ενδιαφέροντα είναι άλλα.
Γιατί για τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν επέλεξες έναν έμπειρο ηθοποιό;
Δοκίμασα με ηθοποιούς οι οποίοι κολυμπούσαν καλά, αλλά δεν έβγαινε κάτι που να μου αρέσει, κάτι πειστικό. Έτσι δοκίμασα το ανάποδο, έναν κολυμβητή ο οποίος να μπορεί να παίξει, και κατέληξα στον Σωτήρη Πάστρα, πρωταθλητή στην πεταλούδα. Δουλέψαμε πολύ μαζί και τελικά τα κατάφερε, αν και υποδύεται έναν εσωστρεφή, μοναχικό χαρακτήρα, κάτι που απέχει πολύ από τον πραγματικό εαυτό του.
Πόσο κοντά αισθάνεσαι στο «νέο ρεύμα» του ελληνικού σινεμά;
Κάτι αλλάζει στην κινηματογραφία μας, αυτό είναι σίγουρο, αλλά ας είμαστε συγκρατημένοι. Όποιος παρακολουθεί το Φεστιβάλ Δράμας τα τελευταία χρόνια γνωρίζει ότι υπάρχουν ταλέντα και πως από εκεί ξεκίνησε αυτός ο ανανεωτικός άνεμος. Με τις πρώτες μικρού μήκους που πήγαν σε διεθνή φεστιβάλ και την πίστη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου στους νέους ανθρώπους, πρέπει να το πούμε αυτό? Το θέμα είναι να συνεχίσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση και να δοθεί βάρος στην παραγωγή. Ξοδεύουμε για το ελληνικό σινεμά σε ένα χρόνο όσα χάνει ο ΟΣΕ σε τρεις μέρες. Δεν λέω πως δεν έχουμε κοινωνική ευθύνη ή πως είναι λίγα λεφτά, αλλά σίγουρα δεν είναι πολλά και δεν βρίσκεται εκεί το οικονομικό μας πρόβλημα.
