Ένα άρθρο κάθε μέρα. Ευκαιρία για μελέτη. Μια μικρή κολυμβητική ιστορία.

Είναι το γράμμα που έγραψε ένας κολυμβητής, μετά από την πρώτη του επιτυχία να κερδίσει το πρωτάθλημα των age groups στις Η.Π.Α.

Κάτι μας θυμίζει όλους μας.

Το αστείο για την κολύμβηση είναι ότι μπορείτε να την αγαπάτε και να τη μισείτε ταυτόχρονα.

Γιατί μισώ το κολύμπι. Μισώ που μου αρέσει να βάζω το σώμα μου ανάμεσα σε δύο μαξιλάρια μετά από δύο ώρες προπόνησης. Μισώ που μου αρέσει να κρατώ την αναπνοή μου ενώ κάνω sprint πόδια ενώ είμαι άνθρωπος και όχι δελφίνι. Μισώ το γεγονός ότι μου αρέσει πολύ να κολυμπάω. Δεν είναι περίεργο να απολαμβάνω να βασανίζω το σώμα μου για να κολυμπήσω μόλις λίγα δέκατα πιο γρήγορα;

Λοιπόν, το κάνω, και έτσι κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά σε όλο τον κόσμο που προπονούνται καθημερινά. Οι φίλοι μου και εγώ κάνουμε συνεχώς σχόλια σχετικά με το πόσο υπέρογκους αισθανόμαστε τους ώμους, τα πόδια και τα άλλα μέρη του πονεμένου σώματός μας. Και γνωρίζουμε ότι υπάρχουν παιδιά σε όλες τις χώρες του κόσμου που κάνουν τα ίδια αστεία. Στο τέλος της ημέρας, ανεξάρτητα από το πόσο κάνουμε παράπονα, αγαπάμε το άθλημα. Ζούμε και αναπνέουμε για να βλέπουμε το ρολόι στον τοίχο και αγαπάμε το κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.

Δεν ήμουν πάντα τόσο τρελός για το κολύμπι. Στην πραγματικότητα, όταν ήμουν νεώτερος το περιφρονούσα εντελώς. Θα έκανα οτι·ρόνος. Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι ακόμα κολυμπούσα. Οι διαμαρτυρίες ανήκαν στο παρελθόν. Γράφτηκα λοιπόν στην πρώτη μου αγωνιστική ομάδα κολύμβησης. Σε αυτό το σημείο μπορώ να πω ότι το νερό και εγώ αρχίσαμε να έχουμε μία μικρή με κάνει να σκεφτώ να πλησιάσω το νερό.

Στη συνέχεια, έγινε μια αλλαγή στο τοπίο. Μετακομίσαμε. Και για κακή μου τύχη δίπλα σε κολυμβητήριο. Πλέον το είχα καταλάβει. Ο τόπος που θα έλεγα τώρα σπίτι θα ήταν η πισίνα. Ενώ ο νεανικός μου εγκέφαλός μου δεν αντιλαμβανόταν τίποτα τότε, το συγκεκριμένο κολυμβητήριο δεν έμοιαζε με κανένα άλλο που είχα δει πριν. Τα φωτεινά χρώματα μου άλλαξαν τη ζωή μου από τη στιγμή που μπήκα μέσα. Χαμογελαστοί προπονητές περίμεναν να με υποδεχτούν στην πισίνα. Φυσικά τίποτα από αυτά δεν μου άλλαξε το μίσος για το νερό. Ήμουν ακόμα παιδί.
Ωστόσο, τελικά γράφτηκα στην πισίνα. Θα μάθαινα κολύμβηση. Σίγουρα είναι διαφορετικό σε σύγκριση με αυτό που κάνω τώρα αλλά τουλάχιστον κολυμπούσα αν και μόλις ένα χρόνο νωρίτερα δεν ήθελα ούτε να βρέχω ούτε τα χέρια μου. Στη συνέχεια συνέβει και η τελική κίνηση. Αυτή τη φορά οι γονείς μου ενθουσιασμένοι από την πρόοδο μου αποφάσισαν να πάω σε ένα σχολείο με πισίνα μόλις 15 λεπτά μακριά από το σπίτι. Δεν φοβόμουν πια το νερό. Δεν θα πάω τόσο μακριά για να πω ότι το αγάπησα, αλλά δεν υπήρχε πια φόβος. Πέρασε ακόμη ένας χρόνος. Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι ακόμα κολυμπούσα. Οι διαμαρτυρίες ανήκαν στο παρελθόν. Γράφτηκα λοιπόν στην πρώτη μου αγωνιστική ομάδα κολύμβησης. Σε αυτό το σημείο μπορώ να πω ότι το νερό και εγώ αρχίσαμε να έχουμε μία μικρή σχέση αγάπης.

Είχαμε καταλήξει σε μια συμφωνία, ένα σιωπηλό σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Όσο για την αγωνιστική εμπειρία στην κολύμβηση, αυτή θα ήταν μια διαφορετική ιστορία. Να παραδεχτώ, αν και ενοχλητικό, ότι σκέφτηκα πολλές φορές ότι ήμουνα πολύ καλός κολυμβητής, βασισμένος στην προηγούμενη εμπειρία μου στις ακαδημίες.

Σίγουρα η αγωνιστική ομάδα δεν θα ήταν πιο δύσκολη, σωστά; Μάλλον όχι. Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός μέχρι να μπορέσω να το καταλάβω. Δεν είχα ιδέα που είχα μπλέξει. Ωστόσο, κόλλησα με αυτό. Αποφάσισα να ξεπεράσω τη θύελλα, να τα βρω με τον εαυτό μου. Τουλάχιστον, θα μου έμενε η εμπειρία. Είμαι 14 ετών. Μπορώ να πω σθεναρά ότι αγαπώ το κολύμπι με όλη μου την καρδιά και είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

Το κολύμπι μου επέτρεψε να συναντήσω μερικούς από τους αγαπημένους μου ανθρώπους καθώς και να γνωρίσω ανθρώπους από όλη τη χώρα που δεν θα τους συναντούσα ποτέ. Είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου μέχρι τώρα. Μου αρέσει να ξυπνάω στις 5:00 για να πάω στην πισίνα και να προσπαθήσω κι εγώ για τα δικά μου δέκατα του δευτερολέπτου. Λατρεύω την ομάδα μου. Λατρεύω το άθλημα. Το κολύμπι μου δείχνει ποιος είμαι. Ίσως να μην είχα άλλον τρόπο να το καταλάβω ειλικρινά.

Δεν έχω ξεχάσει τις ρίζες μου. Θυμάμαι την πρώτη μου ακαδημία που με άλλαξε και με έκανε αυτό που είμαι τώρα. Η μητέρα μου απλά δεν μπορεί να με βγάλει από την πισίνα. Και υποθέτω ότι αυτό είναι η καλύτερη σύγκριση με το παρελθόν μέσα στο μυαλό της.