Ένα άρθρο κάθε μέρα. Ευκαιρία για μελέτη. Μάθημα κολύμβησης με ασφάλεια.

Υπάρχει ένα ολόκληρο φάσμα παραγόντων διαχείρισης κινδύνου που πρέπει να ληφθούν υπόψη για τον προσδιορισμό του τι είναι μια συνετή αναλογία προπονητών/αθλητών σε ένα μάθημα κολύμβησης. Αυτοί οι παράγοντες μπορούν να αναλυθούν στις ακόλουθες υποκατηγορίες.

Περιβαλλοντικό

Τεχνητό ή φυσικό περιβάλλον (πισίνα ή θάλασσα)

Δυνατότητα αποφυγής φαινομένων (παλίρροια, ρεύματα)

Βάθος και διακυμάνσεις αυτού (πισίνα ή θάλασσα)

Προηγούμενα ατυχήματα και συμβάντα

Πλάτος διαδρομών, μήκος πισίνας

Θερμοκρασία αέρα και νερού

Προβλεπόμενοι κίνδυνοι

Μαθητές

Ηλικία ψυχική και σωματική

Ικανότητα συμπεριλαμβανομένης της κατανομής μεταξύ του χαμηλότερου και του υψηλότερου επιπέδου δεξιοτήτων στη τάξη

Προηγούμενη εμπειρία

Δραστηριότητα που αναλαμβάνεται

Προπονητές / Εκπαιδευτικοί

Προσόντα και επίπεδο διαπίστευσης αυτών

Επιδεξιότητα

Εμπειρία

Αριθμός Προπονητών / Εκπαιδευτικών και ίσως Βοηθών που είναι παρόντες

Υπήρξε μια σταδιακή αλλαγή μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες στην εκμάθηση κολύμβησης αρχαρίων. Τα περισσότερα μαθήματα της δεκαετίας του 1950, του 1960 ακόμη και της δεκαετίας του 1970 αποτελούνταν από μεγάλες τάξεις μερικές φορές έως και 40 παιδιά με ένα δάσκαλο. Ο δάσκαλος χρησιμοποιούσε ένα πολύ αυταρχικό στυλ διδασκαλίας.

Υπάρχουν ιστορίες για δασκάλους που βάδιζαν μεγαλοπρεπώς πάνω κάτω στο πλάι της πισίνας χρησιμοποιώντας ένα κοντάρι σκούπας για να σταματήσουν τα παιδιά. Υπήρχε μεγάλη επανάληψη των ασκήσεων κολύμβησης με έμφαση σε όλους να κάνουν κάτι συνεχώς, έτσι ώστε η κακή συμπεριφορά να μην προλαβαίνει να συμβεί.

Παρά τις λιγότερες ευκαιρίες εκμάθησης κολύμβησης τα παιδιά απέκτησαν δεξιότητες και αίσθημα ασφάλειας στο νερό. Οι ευκαιρίες σήμερα είναι σίγουρα περισσότερες όπως και τα αντικείμενα που διδάσκονται αλλά διαφέρει σημαντικά και ο τρόπος.
Σήμερα, τα μαθήματα κολύμβησης και ασφάλειας στο νερό χαρακτηρίζονται γενικά από μικρές τάξεις σε ειδικά σχεδιασμένες πισίνες με εξειδικευμένους προπονητές που ικανοποιούν τις ατομικές ανάγκες.

Οι τεχνικές διδασκαλίας είναι πιο εξελιγμένες με μεγαλύτερο αριθμό ασκήσεων, βοηθητικών μέσων κολύμβησης και τεχνικών προόδου. Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται πολλές φορές μέσα νερό, αλληλεπιδρούν και εστιάζουν περισσότερο στην ατομική πρόοδο παρά σε μια ομαδική προσέγγιση.

Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει ζήτηση για τάξεις μεγαλύτερου μεγέθους, ειδικά σε σχολικές καταστάσεις και το ερώτημα τίθεται συχνά από προπονητές με μικρή εμπειρία σχετικά με το πώς να προσεγγίσουν τη διδασκαλία ενός τέτοιου τύπου τάξης.

Όπως συμβαίνει συχνά με αυτές τις μεγάλες τάξεις, ο προπονητής κολύμβησης θα πρέπει πρώτα να ενημερωθεί πλήρως για τους σχετικούς κανόνες και κανονισμούς που μπορεί να περιέχουν, τα όρια και τα μεγέθη της τάξης, λεπτομερείς απαιτήσεις εποπτείας, τα επίπεδα αντιμετώπισης περιστατικών έκτακτης ανάγκης, τα προσόντα του προπονητή και άλλες διαδικασίες που πρέπει να εφαρμόζονται.

Σε γενικές γραμμές κατά την καθοδήγηση μεγάλων τάξεων η μέθοδος που χρησιμοποιείται συχνά είναι να εκπαιδεύσει την ομάδα στο σύνολο της και στη συνέχεια να ξεκινήσει η ελεγχόμενη απόδοση οδηγιών είτε από έναν μαθητή που ξεχωρίζει είτε από όλη την τάξη που συμμετέχει, ακολουθούμενη από επιλεκτική ανατροφοδότηση σε μερικά αναγνωρισμένα άτομα ή από μία γενική ( θετική ή αρνητική) παρατήρηση σε ολόκληρη την τάξη.

Οι ασκήσεις που θα γίνονται πρέπει να αφορούν στον χαμηλότερο «κοινό παρονομαστή» έτσι ώστε όλοι οι εκπαιδευόμενοι να μπορούν να τις καταλάβουν. Οι πιο έμπειροι προπονητές στη συνέχεια θα πρέπει να παράσχουν τροποποιημένα σύνολα οδηγιών για την κάλυψη υψηλότερων επιτευγμάτων εντός της τάξης. Π.χ. εάν η άσκηση είναι πόδια με σανίδα, οι πιο προχωρημένοι να κάνουν πόδια χωρίς σανίδα και το επόμενο στάδιο θα είναι να προσέξουν και την τεχνική της ποδιάς.

Βεβαιωθείτε ότι οι κολυμβητές είναι χωρισμένοι έτσι ώστε να μην συγκρούονται μεταξύ τους. Ένας έξυπνος δάσκαλος θα ρυθμίσει την έναρξη μιας άσκησης έτσι ώστε να μη χρειάζεται να δίνει εντολή σε κάθε μαθητή να ξεκινήσει (δηλαδή να μην ενεργεί σαν τροχονόμος). Αυτό μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας το ρολόι ή τοποθετώντας ένα δείκτη δίπλα στην πισίνα, έτσι ώστε μόλις ένας κολυμβητής περνάει από αυτόν να αναχωρεί ο επόμενος.

Οι ασκήσεις μπορεί να είναι θεματικές αλλά επιτρέπεται και μια ποικιλία μεμονωμένων παραλλαγών. Π.χ. το θέμα μπορεί να είναι τα σωστά πόδια ελεύθερο. Οι παραλλαγές μπορεί να είναι:

1. Καθισμένος στην άκρη με τα πόδια στο νερό.

2. Στο νερό κρατώντας το πλάι της πισίνας.

3. Κρατώντας σανίδα.

4. Κρατώντας μικρότερο βοηθητικό μέσο.

4. Χωρίς σανίδα η βοηθητικό μέσο.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι οδηγίες μπορεί να είναι να κλωτσάνε μέσα στο νερό, τα γόνατα να κάμπτονται ελαφρώς μόνο με μια γρήγορη κίνηση προς τα πάνω και προς τα κάτω. Αυτό απομακρύνει τον χωρισμό των επιπέδων των μικρών κολυμβητών και δίνει μία πιο εύκολη δομή εκμάθησης στο τμήμα.

Ομάδες κολύμβησης.

Η διαφορά μιας κολυμβητικής ομάδας με τις παραπάνω είναι ότι εστιάζεται στη βελτίωση της τεχνικής των στυλ. Αυτές συχνά ονομάζονται μίνι ή ακαδημίες και αφορούν κυρίως κολυμβητές που μεταβαίνουν από τα μαθήματα ασφάλειας της κολύμβησης σε μια κολυμβητική ομάδα. Ανεβαίνοντας επίπεδο επικεντρωνόμαστε στη βελτίωση όλων των πτυχών του κολυμβητή και στη βελτίωση της απόδοσης.

Εκεί θα υπάρξει μια πολύπλευρη προσέγγιση για τη βελτίωση της τεχνικής των στυλ, τα επίπεδα φυσικής κατάστασης, τη νοοτροπία, τη διατροφή από τον προπονητή. Δεδομένου ότι όλοι οι συμμετέχοντες είναι ικανοί κολυμβητές, σε ένα οικείο περιβάλλον με μεγάλη εμπειρία, οι προπονητές μπορούν να διαχειρίζονται με ασφάλεια πολύ μεγαλύτερες αναλογίες αθλητών/προπονητή, ωστόσο τα πραγματικά επίπεδα πρέπει να καθοριστούν με βάση μια συνετή αξιολόγηση διαχείρισης κινδύνου.

Ασφάλεια.

Σε όλες τις περιπτώσεις, μαθητές και κολυμβητές πρέπει να εκπαιδευτούν ποιο θα είναι το σήμα έκτακτης ανάγκης στο χώρο και πώς να ανταποκρίνονται κατάλληλα. Ένα σύστημα που θα επιτρέπει την κλήση εξωτερικής βοήθειας έκτακτης ανάγκης χωρίς καθυστέρηση θα πρέπει να είναι διαθέσιμο εντός του χώρου της πισίνας. Οι διαδικασίες εκκένωσης του χώρου πρέπει να τεκμηριώνονται και να είναι γνωστές από πριν σε όλους. Οι προπονητές και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να επιθεωρούν τον χώρο πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα και να παρακολουθούν συνεχώς για αλλαγές που ενδέχεται να επηρεάσουν αυτά. Οι αξιολογήσεις κινδύνου πρέπει να λαμβάνουν υπόψη το προηγούμενο ιστορικό ατυχημάτων και συμβάντων του χώρου και της ομάδας. Οι εκτιμήσεις κινδύνων και τα σχέδια δράσης πρέπει να προσδιορίζουν τις ευθύνες και τους ρόλους διάσωσης και ανάνηψης των προπονητών, των εκπαιδευτικών, των ναυαγοσωστών, των υπευθύνων της πισίνας και άλλων.