Αποτελεί άραγε κοινωνικό έργο ο αθλητισμός;
Οι άνω των 12 ετών έχουν δικαίωμα στις
απολαβές αυτού του κοινωνικού έργου;
Έχουν δικαίωμα στον αθλητισμό;
«Άθληση είναι η προσπάθεια βελτίωσης της φυσικής κατάστασης του οργανισμού μέσω της συστηματικής σωματικής άσκησης. Η αντίληψη ότι η σωματική άσκηση συντείνει στη διατήρηση της υγείας ανάγεται στην αρχαιότητα, ενώ η επιστημονική της εγκυρότητα κατοχυρώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες?» (Πηγή:http://users.forthnet.gr/her/venerato/ATH1.htm)
«Ο αθλητισμός είναι η συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση, ως επίδοση σε αθλητικούς αγώνες, στο αθλητικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Παράλληλα ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός ο οποίος αντικατοπτρίζει τη δεδομένη κοινωνία και τον πολιτισμό της?» (Πηγή: Βικιπαίδεια)
Στοιχηματίζω ότι δε σας λέω κάτι καινούργιο. Ας κρατήσουμε όμως τις δύο παραπάνω αναγωγές, τις οποίες επέλεξα από άλλους δικτυακούς τόπους, γιατί θα μας χρειαστούν στη συνέχεια.
Αν και οι θερμοκρασίες δεν έχουν πέσει ακόμα σε πολύ χαμηλά επίπεδα, έχω αποκομίσει την αίσθηση ότι η Ελλάδα είναι παγωμένη. Θα έλεγε κανείς και πώς να μην είναι μετά από τις δοκιμασίες που περνάει ο λαός της τους τελευταίους μήνες. Κι όμως αυτό που μου αφήνει την αίσθηση του πάγου δεν είναι ούτε η οικονομική κρίση ούτε το ΔΝΤ. Είναι το ότι δεν αντιδρούμε σχεδόν σε κανένα ερέθισμα. Είναι κάπως σα να έχουμε εκπαιδευτεί να δεχόμαστε ήρεμα ? ήρεμα, χωρίς αντιρρήσεις ότι κι αν μας σερβίρουν κι όταν μπούμε στη διαδικασία της «χώνεψης» τα καταφέρνουμε πλέον αρκετά καλά. Όσο για τις όποιες δυσκολίες στην πέψη, η εκ των υστέρων γκρίνια λειτουργεί καταλυτικά ως χωνευτικό υποκατάστατο.
Από την άλλη πλευρά είμαστε τόσο κουρασμένοι που οι περισσότεροι κάπου εδώ θα εγκαταλείψουν ακόμα και την ανάγνωση του παρόντος άρθρου, (είναι και ο λόγος που δε γράφω πια συχνά), αλλά θα τους παρακαλούσα αν είναι φίλοι του αθλήματος που λέγεται κολύμβηση να μην το κάνουν.
Φίλοι του αθλήματος της κολύμβησης, το άθλημά μας κινδυνεύει με συρρίκνωση και στη συνέχεια με αφανισμό. Δε θεωρώ ότι είμαι ούτε απαισιόδοξος, ούτε κινδυνολόγος. Τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά!
Η κολύμβηση ? είναι χιλιοειπωμένο ? είναι ένα άθλημα με υψηλό λειτουργικό κόστος, λόγω του ότι απαιτεί θερμαινόμενο κολυμβητήριο. Μέσα στη δίνη της κρίσης οι επικεφαλής του αθλητισμού και οι μάνατζερ των δημόσιων, δημοτικών, ολυμπιακών κλπ αθλητικών εγκαταστάσεων, οι οποίοι είναι κατά πλειονότητα, όχι πάντα βέβαια – επιτρέψτε μου την έκφραση – «καρεκλοκένταυροι» κομματικά διορισμένοι, παίρνουν ανά χείρας το τεφτεράκι και το μολυβάκι τους και με υπολογισμούς της λογικής τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξιδο, χωρίς να το θέλουν ακριβώς και οι ίδιοι, καθορίζουν με τις πολιτικές τους αποφάσεις το μέλλον των αθλημάτων και όλων των ενασχολούμενων αθλητών με αυτά.
Η σχολές ή άλλως ακαδημίες κολύμβησης, επειδή πλημμυρίζουν από παιδιά που θέλουν να μάθουν κολύμπι, επί σειρά δεκαετιών έχουν χρηματοδοτήσει σε σωματειακό επίπεδο, άλλα αθλήματα, κυρίως ομαδικά, όπως το μπάσκετ, το βόλεϊ και την υδατοσφαίριση, ενώ ελάχιστα έως και καθόλου χρηματοδότησαν την ίδια την κολύμβηση. Κάποια στιγμή κάποιοι είδαν το θέμα από μια άλλη οπτική και δημιούργησαν συλλόγους ? μικροεπιχειρήσεις, των οποίων η μοναδική αποστολή τους είναι να μαζεύουν τις συνδρομές των νεοσσών μαθητευόμενων κολυμβητών, με αντάλλαγμα μια υποτυπώδη κολυμβητική εκπαίδευση, χωρίς να καλλιεργούν όχι αγωνιστικές, αλλά ούτε καν προαγωνιστικές ομάδες. Αυτά τα σωματεία ονομάστηκαν στην καθημερινή γλώσσα της πισίνας «μαγαζάκια». Η επιχειρηματική τους δράση ενισχύθηκε σημαντικά από πραγματικά όμορφες lifestyle δραστηριότητες, όπως baby-swimming, καλοκαιρινά, πασχαλινά και χριστουγεννιάτικα camp, καθώς κι από πωλήσεις αθλητικού ρουχισμού κ.α.
Αυτού του είδους λοιπόν τα εύρωστα οικονομικά σωματεία, έγιναν απολύτως αρεστά στους υπεύθυνους των αθλητικών ? κολυμβητικών εγκαταστάσεων διότι έχουν τη δυνατότητα να καταβάλλουν σε μηνιαία βάση σημαντικά ποσά σε ενοίκια διαδρομών κολυμβητηρίων, με τα οποία εκείνοι πάλι κλείνουν μερικές τρύπες των χαοτικών ελλειμμάτων των δημοτικών, ολυμπιακών κι όποιων άλλων κολυμβητηρίων. Έγιναν λοιπόν τόσο αρεστά τα συγκεκριμένα σωματεία, που οι υπεύθυνοι ξέχασαν την αποστολή των κολυμβητήριων και των αθλητικών κέντρων.
Μεγάλη παράγραφος της αποστολής τους εκτός από την απλή και ευεργετική άσκηση των πολιτών όλων των ηλικιών, αποτελεί η καλλιέργεια και προαγωγή των αθλημάτων. Και τώρα ας επιστρέψουμε λίγο στις αρχικές αναγωγές?
Αξιότιμοι κ. υπεύθυνοι των οποιασδήποτε μορφής αθλητικών κέντρων,
Αν τα κολυμβητήρια προορίζονταν για να κολυμπούν δύο ενήλικοι σε κάθε διαδρομή δηλαδή καμιά 20αριά άτομα τη φορά, ήταν ανάγκη να έχουν ολυμπιακές διαστάσεις και να περιέχουν περίπου 2500 κυβικά νερό;
Αν τα κολυμβητήρια προορίζονταν για να κολυμπούν μόνο παιδάκια από 6 μηνών έως 11 ετών χρειαζόταν να ισχύουν οι παραπάνω προδιαγραφές, δηλαδή ήταν ανάγκη να ήταν τόσο ενεργοβόρα και δαπανηρά;
Εφόσον το κόστος συντήρησης των πισινών είναι ομολογουμένως μεγάλο γιατί σπαταλάτε καύσιμα και χημικά, ενώ θα μπορούσατε να σκεπάζετε τα κολυμβητήρια όταν δε λειτουργούν, και να έχετε οικονομία της τάξης του 30% και άνω; Δεν είναι λίγο το 30% αν το μετατρέψουμε σε ευρώ?
Με πάσα ειλικρίνεια θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι όλοι αυτοί οι εκατοντάδες κολυμβητές-ηλικίας από 12 και μεγαλύτεροι, που προσπαθούν καθημερινά στις προπονήσεις να κατακτήσουν έναν αθλητικό στόχο, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι να βελτιώσουν την ατομική τους επίδοση, κάνουν απλά αθλητισμό. Αυτό είναι αθλητισμός! Δεν κάνουν όλα αυτά τα παιδιά πρωταθλητισμό.
Ο αθλητισμός είναι κοινωνικό έργο; Ή μόνο η εκμάθηση είναι κοινωνικό έργο; Γιατί το ακούσαμε πρόσφατα κι αυτό. (σημ. και κανένας δεν αντέδρασε?)
Αυτά λοιπόν τα 12χρονα κι άνω, τα οποία συμπτωματικά βαφτίζονται από την κατηγοριοποίηση της ΚΟΕ «αγωνιστικά» έχουν δικαίωμα στις απολαβές αυτού του κοινωνικού έργου, έχουν δικαίωμα στον αθλητισμό; Ή να τα παραπέμπουμε στις καφετέριες;
Είναι σωστό τα αναψυκτικά στις καφετέριες μιας και τις αναφέραμε να έχουν χαμηλότερο συντελεστή ΦΠΑ από τους χώρους άθλησης, δηλαδή τις διαδρομές των κολυμβητηρίων;
Τα στοιχήματα του ΟΠΑΠ καλπάζουν ανοδικά? αλλά οι επιχορηγήσεις στον αθλητισμό όλο και απουσιάζουν, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια. Και μη μας πουν ότι φταίει η κρίση, γιατί σε περιόδους οικονομικών κρίσεων τα στοιχήματα παίρνουν φωτιά και το ξέρουμε όλοι, καθώς επίσης και οι συντάκτες και υπογράφοντες του περιβόητου μνημονίου.
Πόσο πλούσιος πρέπει να είναι τελικά κάποιος για να μπορεί να κάνει κολύμβηση, που εν τέλει είναι ένα λαϊκό άθλημα. Δεν είναι ούτε γκολφ, ούτε ιππασία?
Αξιότιμε κ. πρόεδρε της ΚΟΕ,
Από δικές μου πληροφορίες γνωρίζω ότι μετά τις τελευταίες εξελίξεις στον αθλητισμό σε επίπεδο διοικητικής διάρθρωσης σας έχει απασχολήσει έντονα το θέμα της πορείας και του μέλλοντος του υγρού στίβου. Σας καλούμε όμως να λάβετε θέση και να αγωνιστείτε για την επιβίωση της αγωνιστικής κολύμβησης. Θα πρέπει τουλάχιστον τα παιδιά που ανήκουν στις εθνικές ομάδες να δικαιούνται να προπονούνται χωρίς να πληρώνουν διαδρομές στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις.Η πρόοδος στην ελληνική κολύμβηση ήρθε αφενός από την πληθώρα των παιδιών που ασχολήθηκαν, όταν η χώρα γέμισε σιγά, σιγά με κολυμβητήρια και αφετέρου από την επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη της προετοιμασίας των αθλητών μέσω της αναβάθμισης των γνώσεων των προπονητών τους. Τι θα γίνει όταν θα μπορούν να κολυμπούν μόνο οι εύποροι εφόσον βέβαια τυγχάνει να τους ενδιαφέρει το άθλημα; Μήπως πρόκειται να χαθούν σημαντικά ταλέντα;
Τι θα πρότεινα:
Να πέσουν άμεσα τα τόσο υψηλά ενοίκια των διαδρομών που θα τινάξουν στον αέρα όλα τα υγιή σωματεία, εκείνα που καλλιεργούν και τον αθλητισμό, παράλληλα με τις ακαδημίες. Άλλωστε π.χ. δε μπορεί μια διαδρομή σε ανοικτό κολυμβητήριο να κοστίζει το ίδιο με μια διαδρομή σε κλειστό κολυμβητήριο του ίδιου κέντρου. Δεν είναι ίδια υπηρεσία. Όπως επίσης δεν ίδια υπηρεσία η πρωινή προπόνηση στις 6 τα ξημερώματα?
Να σκεπάζονται τα κολυμβητήρια με τα ειδικά παπλώματα που διαθέτουν τα περισσότερα κολυμβητήρια, αλλά αρνείται το προσωπικό τους να δουλέψει, ώστε να μη χάνουν ταχύτατα τη θερμοκρασία τους και να μην εξαερώνονται τα χημικά τους.
Να μειωθεί ο ΦΠΑ στον αθλητισμό. Όπως πολύ χιουμοριστικά, αλλά εξαιρετικά εύστοχα μου είπε ένας γονέας στο κολυμβητήριο, ο αθλητισμός δεν είναι ουίσκι για να έχουν τον ίδιο συντελεστή.
Να παραχωρείται χώρος προπόνησης τουλάχιστον στους αθλητές των εθνικών ομάδων. Δε λέμε να κολυμπούν δύο ? δύο σε κάθε διαδρομή, όπως οι δημότες, αλλά τέσσερις – τέσσερις μέχρι και πέντε – πέντε. Πληρώνουν κι αυτοί δημοτικά τέλη, έχουν ρεύμα (ΔΕΗ) στο σπίτι τους, βλέπουν και τηλεόραση? Ψηφίζουν και πάρα πολλοί από αυτούς πια! Τι καλύτερο έχουν επιτέλους οι δημότες και το κοινό; Για τους δημότες και το κοινό να φτιαχτούν πιο οικονομικά κολυμβητήρια από εκείνα των ολυμπιακών διαστάσεων. Δεν τους χρειάζονται?
Αγαπητοί φίλοι καλούμαστε όλοι σε συλλογική αφύπνιση, αναθέρμανση και επιτέλους αντίδραση! Ας μην πέφτουμε στην παγίδα να κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του, αλλά επίσης να μη χρησιμοποιούμε πονηριά βάζοντας κάποιους άλλους δικούς μας να βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Όταν είμαστε ενωμένοι, τουλάχιστον εμείς που έχουμε ως κοινό παρανομαστή την αγάπη γι αυτό το άθλημα, θα πετύχουμε περισσότερα.
Θα πετύχουμε κι εμείς κοινωνικό έργο συνεχίζοντας τον αθλητισμό των παιδιών μας και μετά τα 12 τους χρόνια?
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Γιάννης Μηλιδάκης
